Η Λιβαδειά μου τη Άνοιξη

Στις πηγές της Κρύας, εκεί που η μικρή νύμφη Έρκυνα παίζοντας με τη φίλη της την Περσεφόνη έχασε την χήνα της και αναζητώντας την, σήκωσε την πέτρα και ανέβλυσε το νερού του ποταμού που την έπνιξε και πήρε τ’ όνομά της, εκεί όπου οι καθαρτήριες πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης, εκεί στη βάση του Τροφώνιου Μαντείου, εκεί και η προαιώνια Ψυχή της Λιβαδειάς!

Μια Έρκυνα υγρή και τέλεια πηγή ζωής μέσα από τον αθώο και προμηθεϊκό χαμό της παιδούλας, μια Έρκυνα οργιαστική με τη νυμφική της υπόσταση, μεταφρασμένη σε πράσινο, σε πράσινο και πέτρα, σε κίτρινο και πέτρα, σε πράσινο στυφό σαν του νερού το φθινόπωρο, σε ανάσα έρωτα του διαβάτη την Άνοιξη, σε διάθεση έρωτα του διαβάτη όλες τις εποχές, σε χειρονομίες έρωτα δημόσιες, μεταφρασμένη τελικά σε Έρωτα!...

Όρε όμορφη που΄ ναι η Λιβαδειά
που κείτεται στο ρέμα
αχ παν’ τα κορίτσια μάνα μ΄ για νερό
κι έρχονται φιλημένα.

Ντερμπεντέρισσα Bασίλω
στρώσ΄ το μπράτσο σου να γείρω.

Όρε τ΄ αλογο του Αλή Πασά
κανείς δεν το χαϊδεύει
αχ μόνο η κυρά Βασιλική
αυτή το καβαλικεύει.

Μαύρα μάτια και μεγάλα
ζυμωμένα με το γάλα.

(Παραδοσιακό Ηπειρώτικο, το έχει τραγουδήσει και η Χαρούλα Αλεξίου)

Το ποτάμι και το πράσινο, πράσινη φλέβα στο κορμί της πόλης...

Η αρχή του πεζόδρομου που οδηγεί μέχρι τις πηγές της Κρύας.*

*όπου και τα καταστήματα που ανήκουν στο Δήμο:

Οι πηγές της Κρύας, όπου μέχρι πέρσι λειτουργούσε το Ξενία, καφετέρια-σημείο αναφοράς για γενιές Λιβαδειτών και επισκεπτών...

ο Νερόμυλος, παλιό βιομηχανικό κτίριο που ήταν μέχρι πέρσι εστιατόριο με συνεδριακό κέντρο και αίθουσα εκθέσεων...

η Νεροτριβή, ανάλογο κτίριο με ομώνυμη χρήση κάποτε, λειτουργούσε ως καφέ-μπαρ μέχρι πέρσι και αυτό, πάνω σε μία από τις 7 πέτρινες γέφυρες της Έρκυνας, προπύλαιο των πηγών...

τώρα όλα χάσκουν άνεργα, αφού η δημοτική αρχή έκρινε και αποφάσισε ότι είναι ζημιογόνα, τα έκλεισε μέσα μια νύχτα των περασμένων Χριστουγέννων...

και περιμένουν τους Μπόμπολες και τους Παπαργυρόπουλους που θα τα ξαναλειτουργήσουν κερδοφόρα!...

ου μην οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά, αλλά και στόμα:

Οι προτελευταίες φωτογραφίες με τα έρημα Ξενία και Νεροτριβή προέρχονται από το μπλογκ e-εφημερίδα.

Οι σοβάδες της ζωής μας

Το μπλε κάτω απ΄ το μπλε

και το κροκί κάτω απ΄ την ώχρα.

Παλίμψηστος ο τοίχος της ζωής μας·

φερέφωνο πληγών και πόθων πλημμελών

σαν όνειρο αιμώδες.

Nυχτέρια σαν κάδρα που λάμπουνε θολά

φυλλορροούν στον κίτρινο καπνό

φθινόπωρου τοπίου.

Υπέροχα που σβήνουν τα κορμιά!

Πόσο σκληρά χαϊδεύουμε!

Τι μαλακά που ξύνει η μνήμη!

Πότισε ο σοβάς με χρώμα πρώιμο

λερώθηκε στις όψιμες φυγές,

μ' αμαρτωλές αγιογραφίες

και σκίτσα παιδικά

καλύψαμε τη νύχτα του αιώνα.

Ψηλαφιστά

(στρώμα το στρώμα, γωνιά-γωνιά)

λαθεύουμε

κι ανίδεοι φονιάδες χάσκουμε,

του Ιερού μας τυμβωρύχοι.

Από το χθες ίσαμε τις ύφαλες οσμές,

ασβέστης και θυμάρι.

Στα κεφάλια μας σοβάδες·

οι σοβάδες της ζωής μας

ανάθεμα μαζί κι ευχή.

Οι φωτογραφίες είναι από την εγκατάσταση "Αντανακλάσεις" στα Μοναστήρια της Τήνου.

ο Γαύρος των ορέων

Το χωρίο Γαύρος κείται 13 χλμ. νοτίως του Καρπενησίου. Το όνομα οφείλεται εις το δένδρο γαύρος το οποίον φύεται κατά κόρον εις την περιοχήν και ουχί εις τον γαύρον ολυμπιακόν κάτοικον της περιοχής Νικολάκη Διάσελο, όστις ως νέος Κατσαντώνης λυμαίνεται τα κοψίδια της κοιλάδος του ποταμού Καρπενησιώτη.

Γαύρος το χωριό, τι πιο λογικό η ταβέρνα να λέγεται "Το Σπίτι Του Ψαρά"! Στο κέντρο της Ευρυτανίας παρακαλώ.
(Θυμήθηκα ένα τσιπουράδικο στη Λαμία που ονομάζεται "Αραξοβόλι")!

Προτροπή προς γαστριμαργική ακολασία.

Οι ντροπαλές γατούλες

Είσοδος

Φεύγω και έρχομαι
με ένα εισιτήριο.
Άνθος και τάφος
το ίδιο διαβατήριο.

Γ.Τ.

Στη φωτογραφία, η είσοδος του κάστρου της Αστυπαλιάς, ετοιμασμένη για γάμο.

Αριθμητική

Ποιος θα πληρώσει τη γύμνια του καλοκαιριού;

Πιάσε το τεφτέρι και λογάριασε:

Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι,

Έξι οι πληγές!...

Γ.Τ.

χειμωνανθός

το όνειρο του σκύλου

Πιστό σκυλί στα πόδια σου·

κι όταν κοιμάσαι, όνειρο πιστό

στα πόδια σου

κοιμάμαι.

Σαν θα ξυπνήσεις,

το όνειρο του σκύλου σου θα είμαι.

Ο σκύλος του ονείρου σου θα είμαι.

Το όνειρό σου το πιστό

που ξενυχτάει.

Γ.Τ. 6.8.02

Αντανακλάσεις -Τήνος 2006

Οι φωτογραφίες είναι από μια καταπληκτική παρέμβαση των Τσόκλη - Ξυδάκη - Τριανταφύλλου, με τον τίτλο "Αντανακλάσεις" που έγινε το καλοκαίρι του '06, στο ερειπωμένο χωριό Μοναστήρια της Τήνου.

Στην συγκεκριμένη εικαστική εγκατάσταση, αποδόθηκε συγκλονιστικά η "πρώην ζωή" θα έλεγα και όχι η σημερινή απουσία στον χώρο. Οι καθρέφτες σε καίρια σημεία δημιουργούσαν ψευδαισθήσεις διακοπής ή συνέχειας των εγκαταλελειμμένων οικημάτων καθώς και εισβολές του ουρανού σε κόχες ανύποπτες. Η τοποθέτηση ρούχων και αντικειμένων καθημερινής χρήσης, τόνιζαν την α-συνέχεια του χωροχρόνου και επέτειναν την δυναμική της ερημίας.

Ήταν απόγευμα, τέλος Αυγούστου όταν το επισκέφτηκα, ήρθε το σούρουπο και ανέτειλε η Πανσέληνος νωρίς…

(Υπάρχει και βίντεο· μόλις εξοικειωθώ καλύτερα με την τεχνολογία, θα ανεβεί κι αυτό).

Βιαστικά που φύγαμε!

Τα λουλούδια θα μαραίνονταν στη βαλίτσα.

Κράτα το χρώμα για ευχή και άρωμα.

Μη κοιτάξεις πίσω.

Δεν έφυγα ποτέ.

Είμαι η ανάσα του τοίχου

Το βέβαιο της απουσίας.

Να σιδερώσεις τα καλά μου,

Μαζί θα πάμε στην γιορτή.

Πολύτιμα τα χρόνια που πέρασαν.

Γυαλί ο ουρανός

Από τη γη κρεμάμενος.

Πώς φέγγεις ανάμεσα των ημερών!

Το μέσα έξω ντύνομαι

Το άδειο να χωρέσω.

Πάρε ξηρά τροφή για την πορεία,

κρύψε στη τσέπη μια παιδική σου ζωγραφιά

και βιάσου να καβαλήσεις το πτερύγιο του ήλιου.

Προβλέπονται σκληρές οι μέλλουσες πέτρες.

Κι εσύ να φεύγεις από κει που πάντα έρχεσαι.

Τα χαλάσματα του καθρέφτη θα μένουν.

Η Μήδεια μειδιά και ο χρόνος Κρόνος...

Γ.Τ.

Το πείσμα

Δεν θυμάμαι την τελευταία μου δήλωση. Υποθέτω πως δεν ξέφευγε από τα πεπατημένα. Δεν έπεφτε με τον γδούπο μιας ταφόπλακας ή με την οργή μιας θεομηνίας. 'Ισως να ήταν κάπως οξύτερη απ' όσο συνήθως -μα και πάλι, ίσως όχι, δεν θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι καθαρά, λες και το βλέπω τώρα, ήταν πως σηκώθηκα από την πολυθρόνα μου, ενόσω ακόμη μιλούσα, και κατευθύνθηκα προς την κρεβατοκάμαρα. Δεν φανταζόμουν πως με την απλή αυτή κίνηση -εν μέρει αυθόρμητη, εν μέρει προσποιητή- θα έμπηγα έναν πάσσαλο ανάμεσά μας. Περίμενα να κυλήσουν λίγα λεπτά κι έπειτα ν' ακούσω τα βήματά της. Να την αντικρύσω και -προτού προλάβω να τραβηχτώ- να πέσει στην αγκαλιά μου. Τότε ο μετρητής θα μηδένιζε όλη την ένταση. Τα σκληρά μας λόγια θα έτρεχαν να συναντήσουν όσα παρόμοια ανταλλάξαμε στο παρελθόν. Να αρχειοθετηθούν και να λησμονηθούν. Ν' αφήσουν μονάχα μια μικρή ουλή, δίπλα στις τόσες άλλες.

'Ακουσα τα βήματά της, πράγματι, αλλά δεν τα άκουσα να πλησιάζουν. Τα άκουσα να ξεμακραίνουν. Βρόντηξε την πόρτα πίσω της. Κι εν τούτοις δεν κουνήθηκα. Υπολόγισα πως είχε μερικά ακόμη δευτερόλεπτα στη διάθεσή της, έως ότου καλέσει το ασανσέρ, έως ότου το ασανσέρ ανέβει στον έκτο όροφο. Θα μπορούσε να μου χτυπήσει ξανά το κουδούνι. Τότε θα πεταγόμουν από το κρεβάτι μου. Πάλι ο μετρητής θα μηδένιζε. 'Ισως και η ουλή -ούτε καν η ουλή- δεν θα έμενε. Θα την σκέπαζε η λήθη.
Παρ' όλο που έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που έφυγε, δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι μήπως κι εκείνη περίμενε, πότε θα επιστρέψω στο σαλόνι, πότε θα πέσω στην αγκαλιά της. Μήπως κι εκείνη ήταν βέβαιη -όσο το ασανσέρ πλησίαζε- πως θα ανοίξω την πόρτα μου και θα την τραβήξω ξανά κοντά μου. Μήπως οι δρόμοι μας χώρισαν, επειδή -μόνο και μόνο- η σκέψη μας ακολούθησε την ίδια διαδρομή.

του Πέτρου Τατσόπουλου
(από τη συλλογή διηγημάτων "Ανάλαφρες Ιστορίες", Εστία, 1995)

• Η φωτογραφία είναι από την εγκατάσταση "Αντανακλάσεις" (Τσόκλης, Ξυδάκης, Τριανταφύλλου) στα Μοναστήρια (Τήνος, καλοκαίρι 2006).

διπλό ουράνιο τόξο

στην Εθνική οδό.

Χθες το το σούρουπο η Λιβαδειά...

...από την μεριά της Κωπαΐδας.

και μετά...
το σύννεφο έγινε δράκος,
έβγαζε κόκκινες και λαμπερές φωτιές,
μαύρο χοντρό κορμί που είχε!...
Να μας φάει ήθελε
ή να μας σκιάξει μόνο;
Ποιός ξέρει;
Καθένας με τον πόνο του
κι ο μόνος με τον φόβο!

σέχυ υπέρθυρο

Ναζιάρικη κοπελιά, ξεδιάντροπα εκτεθειμένη στον κεντρικό δρόμο του Πύργου.

πρωτη ανάρτηση

Στο πανέμορφο και φημισμένο για τους γλύπτες του χωριό Πύργος της Τήνου, ακόμα και τα λιθόστρωτα δρομάκια του είναι γεμάτα από μαρμάρινες «λεπτομέρειες»…

Ξεκινάω τούτο το μπλογκ με την Τήνο, γιατι έχει παραμείνει -εξαιρουμένης της χώρας- το πιο όμορφο -ίσως- νησί των Κυκλάδων, με την έννοια της Αιγαιακής αύρας.